"Windstil is niet veel als je surfen wil..."

Ik kan surfen, mits de juiste baai, mits de juiste tijd, maanstand, windrichting en de onderstroom. 
Zoveel variabelen dat je geen zin meer hebt om eraan te beginnen. Ook als de zee het wel zou willen. Eindstand is de golf laf en de zee droog. 
Spoor de zee aan, fluister in haar oor. Ik neem je niets kwalijk. 
Misschien dan morgen. 
En is het niet morgen, dan kies jij maar op welke dag dan wel en dan hoor ik het. 
Ik wacht op de golven. 
Steve Addington in Australië. 
Windstil is niet veel als je surfen wil.
-Typhoon-

Windstil was het niet. En als dat het wel was, maakte het niet uit voor de golven. Alles behalve laf. En surfen kan ik ook niet heel goed.
Wat wel klopt uit dit heerlijke nummer van Typhoon is de juiste baai: hij is prachtig! Met mooie villa's, groen gras, palmbomen, een leeg strand, zacht zand, een waas van opspattend zeewater van de golven die op de kustlijn klappen en surfende mensen die elkaar aanmoedigen om de beste golf te pakken. Knijp me, want ik droom!! 

Het was al vroeg dag, maandagochtend 18 april 6.25u verzamelen op Central Station van Sydney. Het begin van de surfweek. Weer door m'n wekkertje heen geslapen (hoe dan?!), maar nog wel net op tijd. In ieder geval zoveel lawaai gemaakt op die dorm room van 6 dat degene die om 03 uur snachts die harde borrelnoten zat weg te kanen (misofonie ergernisje uit m'n vorige blog), rechtop in haar bed zat! Hah! Karma. 
Eerst een treinreis van 9 uur voor de boeg. Op de kaart lijkt de afstand tussen Sydney en Arrawarra Beach helemaal niet zo spannend, maar in werkelijkheid zijn het vaak lichtjaren van afstanden. Ik en Manouk (reisgenoot van 1e hostel in Sydney) ontmoetten op het station Nanne, ook uit Nederland. Verder is het een gelukkig een internationaal gezelschap.
Nadat we een 'eigen risico verklaring' hadden ondertekend konden we gaan. Het ging met name over sharks, jellyfish, ribs en severe injuries en death (geen grap!). Okej dan! Let's go bananas!

Onze locatie voor deze week was een grote surferscamping. Een mooie mengelmoes van veel internationaliteiten, heel de wereld was vertegenwoordigd. Mannen, vrouwen, jongens, meisjes, gevorderden, beginners, heel cool en heel uncool (ik behoor tot die laatste categorie) met 1 gemeenschappelijk doel: surfen.
Slaapplek: golfplaten bunkertje met nog 11 anderen. Gezellig. Die kan ik ook afvinken nu. 
Maar wat een ge-wel-dige sfeer!! Iedereen is leuk (nouja...bijna dan), relaxed. Muziek op standje gehoorbeschadiging. De camping lag aan die perfecte baai, de baai van Typhoon. Precies zoals ik 'm me voorstel als ik naar zijn nummer luister. Ontbijten, lunchen en dineren doen we met z'n allen. Aansluiten in de rij en eten wat de pot schaft. Gewoon goed, geen gezeik.
Meteen de eerste avond even de shuttlebus gepakt naar het plaatselijke winkeltje in Woolongata (alleen die naam al!!) voor een koud biertje (volgens de statistieken ben ik inmiddels alcoholist vrees ik)....we zitten immers op een camping! (En ook al zaten we dat niet dan nog, maar dat doet er ff niet toe). 

Het contact in de avonden daar is zo gelegd. Potje kaarten onder het genot van een drankje met Tom en Cloë (GB), Nanne, Manoek en Sander (NL), Laurens (DL) en Giani (SW). Lekker sterke verhalen vertellen over wie de beste golf had en de beste wipe out (mooi woord voor gewoon keihard op je bek gaan...). 

's Ochtends om 09uur onze eerste surfles. Lekker een nat, koud en zanderig 'wetshirt' aantrekken. Aiiii, niet fijn, maar laat ik nou niet meteen gaan zeiken dacht ik bij mezelf. Verplicht insmeren met factor 50, jaja insmeren is some serious shit overhere en terecht. De bekende 'Aussie vegen' op neus en wangen, charming! Maargoed, voorkomen dus beter dan genezen in dit geval. 
De instructeurs waren natuurlijk de meest coole en getrainde surfdudes, zo uit een brochure gehaald. Jammer dat ze dit zelf ook vonden. Afknappertje.
Uitleg over de golven, het tij, de wind, de rib's (onderstromingen), de gevaren, de spelregels. Ik snapte er echt he-le-maal geen fuck van, maar in 'doen alsof' blink ik uit.  
Toen de regel 'look cool' ter sprake kwam (regel 1, jaja!), moest ik ff grinniken. Ik dacht bij mezelf: hoe dan?!! Ik loop hier in een zeer uncool shirt met een dikke laag factor 50 te ploegen door het zand met een surfboard dat meer de baas is over mij dan ik over dat board. Maar hardop grinniken doe ik ook niet meer, want daardoor mocht ik ff voordoen hoe je er 'cool' uit kon zien. IK!! Shoot. Met de kreet 'YEOOOOW' (steek je duim en pink op) erbij, want dat doe je na een strakke actie. Ik zocht naarstig naar het gat in de grond om in te verdwijnen. Die was er niet. En hop daar ging ik weer: lekker 'doen alsof'.
Eerst oefenen op het strand hoe je op een surfboard moest staan en hoe overeind te komen. Knieën en tenen al afgeschaafd. Goed begin. Zoute water in, hmmm prikt goed. 
Ze hadden het over golven....maar dit, dit waren echt muren van water die op me afkwamen. 3 meter hoog was geen uitzondering en dat op een redelijk ondiep stuk water. Bij de eerste golf keek ik nog ff hysterisch naar m'n instructor, wachtend op het signaal dat we moesten evacueren vanwege een soort van tsunami. Maar in plaats daarvan zei hij doodleuk: you go catch that wave girl, good one for practice!! WHUT?!! 
Opgeven...? Heel verleidelijk, maar zo uncool dus dat doen we niet. 
Na 2x proberen stond ik zowaar op m'n board (wel op de lagere white wash golven met de schuimkoppen)! De instructeur gooit er een enorme 'YEOOOOOW' uit en ik dacht: dit gaat leuk worden! Beginnersgeluk kwam niet in me op. 
Dat heb ik geweten.... wat volgde was liters zout water happen, salto's achter- en voorover, heel hard over m'n board en het zand heen schaven, nosedives (jep: head first), board op m'n hoofd, getwijfel aan m'n zwemcapaciteiten en veeeeel wipe outs. Totaal geschaafd en overal spierpijn. Zelfs brood smeren moest met beleid. Maar het bleef leuk. Het enige wat ik daar ben verloren is een klein stukje ego en m'n kleine teennagel...

4 uur per dag les en op het water. Vanaf dag 2 maar een wetsuit aan. Niet onder het mom van 'looking good in my wetsuit', maar vooral tegen het schaven, de pijntjes, maar ook tegen het eventuele verbranden en de kou (afwisselend weertje hier). Het was geen surfles meer, maar meer lesje 'niet opgeven voor gevorden'....!
Na 3 dagen eindelijk de 'green waves' op (geen laffe golfjes meer, maar de grote overslaande golven). Ik had wel een beetje de bibbers, want op het moment dat je op je board staat (als dat al lukt), zit er niets onder de voorkant van je board als je naar beneden kijkt. Niet naar beneden kijken dus. Maar als je er af gaat, dan ga je ook hard! 
En toen na 3 dagen was hij er dan: die ene 'massive wave': peddelen, peddelen, nog harder peddelen, flinke zet van de instructor en gaaaaaaaaan! Tot aan de kustlijn!! Wat een onbeschrijflijk vet gevoel was dat zeg! Wat een adrenalinerush! Kleine teleurstelling dat de fotograaf er ff niet stond, maar neem maar van mij aan dat dit voor 1x geen sterk verhaal is. Een enorme 'YEEEOOOOOW' achter mij van de instructor met er meteen achteraan: 'lucky shot'! 
Euh, wacht ff....what did you say?
Lucky shot?!
LUCKY SHOT?!! 
Well thanks, mooiboy. 
Geluk dwing je af, als je dat maar weet! ;-) 

Verder: veeeeeeel regen. En wie gaat d'r kleding wassen en buiten laten drogen? Yes! M'n kleding (inclusief ikzelf) ruiken inmiddels al dagen naar natte hond. Maar als dat alles is waar ik me druk om maak, dan is het leven zo slecht nog niet. En je went eraan. 

De laatste  dag zoveel pijn in m'n lijf dat ik vooral grossierde in wipe outs. Ook leuk, vooral voor de rest. Bodyboarden dan maar, echt te leuk om te doen. We lagen al om 07 uur sochtends in het water. Het weer dit keer perfect, de baai even mooi als altijd en terwijl we op onze boarden over de golven achter de branding dobberden zwom er een wilde groep dolfijnen ons heen. Wauw!! 
Life doesn't get any better. 

Smiddags nog aan ocean raften gedaan (om de week met een klapper af te sluiten) en toen was het tijd om door te gaan naar Byron Bay. Afscheid van Nanne. Heel erg jammer! Je deelt in korte tijd heel veel samen en moet iedere keer weer afscheid nemen van de mensen die je hebt ontmoet en het begint in de volgende plaats en hostel weer van voor af aan. Dat maakt het heel leuk en afwisselend maar ook vermoeiend soms. 
In Byron Bay ontmoette ik weer mensen vanuit het eerste hostel in Sydney. Byron Bay is een soort klein Ibiza in Australie. Hele relaxte sfeer maar volledig in hippiestijl. Iedereen heeft de meest wazige wijde gekleurde broeken, dreadlocks is het helemaal en iedereen is zo stoned als een garnaal. Een ritje naar Nimbin is zo gemaakt. Daar kan je de beste THC koekjes krijgen om er een halve op te knabbelen en je kan de hele dag rondspacen. Heb ik me laten vertellen...!!! ;-) Iedereen gedraagt zich hier dan ook alsof ze roze olifantjes zien vliegen. Ik vind het echt over de top, maar de sfeer is ook hier goed.
De eerste dag een chilldag ingelast. In m'n eentje naar het strand. Voor het eerst weer even op mezelf sinds dag van aankomst. Relaxxxx! Totaal onpraktisch wel, want ik heb precies dat stukje rug verbrand waar ik zelf niet bij kon met smeren. Goed voor elkaar, kuch. 
Ik had een te gek hostel in Byron, alleen too bad dat ik in een tipi tent sliep. Goed bed, maar geen elektriciteit en geen licht. Maar wel een fucking huntsman spin (google!!!!). Ik hoorde de 1e nacht al getrippel over het grondzeil. Mijn mantra die nacht: 'ik hoorde niets, het was niets. Ik hoorde niets, het was niets.' Did. Not. Help. At. All.
De volgende ochtend zag ik zelfs zonder m'n lenzen in dat er een hudge ass monster zo groot als mijn hand incl vingers onder een bed glipte. En ik was niet de enige die het zag. 
NO WAY! PANIEK! Maar dan echt: PANIEK! 
De boel op de kop gezet met m'n tentgenoot maar niets kunnen vinden.  De hostelmanager vond het niet zo spannend: de huntsman is immers de meest vriendelijke spin en hij eet ook nog een kakkerlakken. Nah, hebben we die in ieder geval niet heh! Top. Maar dus nog een nacht in die tent. Kuuuuut. No sleep. De nacht erop snel een kamer geboekt daar. Ik wil nooit meer in een tent in Australie: been there done that. 
Op de foto's zien jullie dat er nog ff een python bij de tent wordt weggesleept...maar vergeleken met de angst die ik voelde voor de spin kan ik die python inmiddels handelen, haha. 
Op de laatste dag in Byron samen met de groep uit Sydney een auto gehuurd en naar de watervallen gereden; de Minyon Falls in het regenwoud. Een flinke hike over te gladde natte rotsen (ja, het heet niet voor niks REGENwoud). 
Mijn bucketlist voor wat betreft 'ongewild wildlife' ben ik lekker aan het afwerken: resultaat na de hike waren 3 bloedzuigers, waarvan 1 in m'n lies! Holy smokes die doen echt pijn als ze aanhappen. Bloedt wel flink als je ze lostrekt. Gelukkig doet Freek Vonk er altijd heel luchtig over dus no worries, mate! 
Die avond nog naar een gezellig feestje geweest met de hele clan. Party hardy en hang loose! Vooral omdat het mijn laatste avond was in Byron en de rest nog daar bleef. 
Maar het is goed, op naar een nieuwe plek, nieuwe mensen, nieuwe herinneringen in de maak. 
Heading to Noosa & Fraser Island! 
X 
Ps: ik snap dat er voor de meesten geen doorkomen aan is, gezien de lappen tekst. Neem het jullie niet kwalijk, maar mezelf wel als ik iets vergeet. Kunnen mijn kleinkinderen later lezen wat voor een gek figuur hun oma wel niet was. XO